ΜΙΚΡΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Το κομμάτι αυτό αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα συναισθηματικής γαλήνης και ελαφράδας, που χαρακτηρίζει άλλωστε πολλά έργα του Μότσαρτ.
Γράφτηκε ως βραδινό ψυχαγωγικό έργο και συγκεκριμένα για μετά το δείπνο, με καταπραϋντικό χαρακτήρα και γι’ αυτό αποφεύγει την έκπληξη των ηχηρών εκρήξεων της μουσικής.
Το πρώτο μέρος, allegro, ξεκινά με μια φανφάρα εγχόρδων που οδηγεί αμέσως σε μια ρέουσα μελωδία του βιολιού. Μια σύντομη παύση προετοιμάζει το έδαφος για το ευγενικότερο δεύτερο θέμα. Μια εναρκτήρια μουσική επαναλαμβάνεται και η φανφάρα επιστρέφει, οδηγώντας τη μουσική σ’ ένα διαφορετικό και παράξενο τόνο. Αυτό δεν διαρκεί εντούτοις πολύ, και η εναρκτήρια μουσική επιστρέφει στον γνωστό τόνο.
Ο τίτλος του δεύτερου μέρους, romanza, υποδηλώνει αμέσως τη χαλαρή δομή του κομματιού. Τα έγχορδα εισάγουν την εναρκτήρια μελωδία κι έπειτα μια νέα ιδέα εισάγεται. Μετά την επιστροφή στην πρώτη μελωδία μια ξαφνική μεταβολή της διάθεσης εισάγει ένα ντουέτο ανάμεσα στο βιολί και το τσέλο κι εδώ εμφανίζεται μια αγωνιώδης μελωδία. Η εναρκτήρια μουσική επιστρέφει μια ακόμη φορά και οδηγεί το κομμάτι, σε μια ήσυχη κατάληξη.
Το εκπληκτικό menuetto e trio, το τρίτο μέρος, προσφέρει μια πλήρη αντίθεση. Το πρώτο βιολί καθοδηγεί σ’ όλη τη διάρκεια κι η μουσική ρέει καθώς το τσέλο και το κόντρα μπάσο ακολουθούν τις μελωδίες.
Στο τελικό, γρήγορο μέρος, το rondo allegro, τα βιολιά αρχίζουν με ένα θέμα παρόμοιο με τη φανφάρα του πρώτου μέρους. Με μια δεύτερη μελωδία που εμφανίζεται, διακρίνεται ένα ευδιάκριτο αίσθημα απροσδόκητου. Αλλά γρήγορα, αναγνωρίσιμες μελωδίες επιστρέφουν και στα τελικά μέτρα οι μελωδίες μοιράζονται σ’ όλα τα όργανα.
ΠΑΡΑΜΥΘΙ –ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Πριν από πολλάαα πολλά χρόνια, το 1756, σε μια χώρα μακρινή που τη λένε Αυστρία, γεννήθηκε ένα αγοράκι που το λέγανε Βόλφγκανγκ Αμαντέους. Τόσο δύσκολο όνομα του έδωσαν οι γονείς του! Αλλά έτσι βλέπετε, φωνάζουν τα παιδιά τους σ’ αυτή τη χώρα, την Αυστρία. Το επώνυμό του ήτανε.. Μότσαρτ. Δύσκολο και το επώνυμό του; Για να το πούμε όλοι μαζί… Λοιπόν ο μπαμπάς του ήταν ο Λεοπόλδος. Ήταν παιδαγωγός και συνθέτης. Έπαιζε βιολί. (ευκαιρία να μιλήσουμε στα παιδιά για το βιολί, να ακούσουμε τον ήχο του, να το δούμε σε φωτογραφίες κλπ). Ο Λεοπόλδος λοιπόν έμαθε στον μικρό Μότσαρτ μουσική. Κι ο μικρός είχε ταλέντο στη μουσική, τόσο που όταν ήταν 6 χρονων, έκανε ταξίδια (Μόναχο, Βιέννη), κι έδινε συναυλίες. Ήταν τόσο ταλαντούχος που όλοι τον θαύμαζαν…
Συνέχεια βιογραφίας:
1763-1765: Ρεσιτάλ σε Βρυξέλλες, Παρίσι, Λονδίνο, Άμσταρνταμ, Ζυρίχη.
1769-1772: Ρεσιτάλ στο Μιλάνο
1775: Απόκριες ανεβάζει στο Μόναχο την όπερα «Λα Φίντα Τζαρτινιέρα» και μετά στο Σάλτσμπουργκ την όπερα «Ιλ Ρεπαστόρε»
1777: Ρεσιτάλ στο Μάνχαϊμ και στο Παρίσι
1778: επιστροφή στο Σάλτσμπουργκ
1781: Ανεβαίνει στο Μόναχο η όπερα «Ιδομενέας». Διακόπτει τη συνεργασία του με τον Αρχιεπίσκοπο του Σάλτσμπουργκ κι αποφασίζει να συνεχίσει σαν ανεξάρτητος συνθέτης στη Βιέννη
1782: Βιέννη, ανεβάζει την όπερα «οι γάμοι του Φιγκαρό»
1787: Πράγα, όπερα «Δον Ζουάν»
1788: Εκτελούνται οι 3 μεγάλες συμφωνίες του «Διός»
1789: Ταξιδεύει στο Βερολίνο
Τα τελευταία του έργα είναι οι όπερες «έτσι κάνουν όλες», «η μεγαλοψυχία του Τίτου» και ο «μαγικός αυλός». Τέλος, το 1781 μια πένθιμη λειτουργία το γνωστό «Ρέκβιεμ».
Ο Μότσαρτ έγραφε μουσική πολύ εύκολα και απομνημόνευε πολύ γρήγορα. Στο έργο του εκφράζονται όλες οι τάσεις της μουσικής του 18ου αιώνα (κλασσική εποχή), αφομοιωμένες σε ένα προσωπικό και ανεπανάληπτο ύφος. Πέθανε στη Βιέννη το 1791, πάμφτωχος σε ηλικία μόλις 35 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου